قصه عشق را باید با غروب بود تا دانست و با هوای ابری پاییزان و با مرغی که به ناچار پشت میله های بی احساس قفس نغمه سرایی می کند. ماجرای غم انگیز ما را در محفل شمع و پروانه بایستی شنید و با لبخندهایی پیوند خورده با اشک و در آه سوزان شنهای داغ دیده … باز دلم هوای شلمچه کرده است .

باز از فرسنگها راه بوی عطر خاکریزهایش مستم می کند . باور کنید خودم هم دیگر خسته شده ام . همین که می آیم نفسی بگیرم و با شهر بسازم ، همین که می آیم آرام آرام با زندگی روزمره دست اخوت دهم ، نمی دانم چه می شود که درست هنگام هنگامه ، آنجا که می روم تا فتحی دیگر در بودنم را رقم بزنم ، به سراغم می آیند .

خدایا چاره ای … درمانی … راهی … خودم هم خوب می دانم که یک بیابان و چند خاکریز و یک غروب نمی تواند اینچنین هستی ام را به بازی بگیرد . که بیابان بسیار است و خاکریز مشتی خاک و غروب کالایی که همه جا یافت می شود … آری !

آری ! آنچه عنان وجودم را در کف دارد ، ارواح بلندی است که از مشتی خاک ، شلمچه ساخته اند . قربان آن ستونی که نیمه های شب پیچ و خم خاکریزها را به آرامش حرکت ابرها طی می کرد . قربان آن اشکی که در پرتو منورهای عشق با لبخند ، عقد اخوت می خواند .

قربان آن انگشتی که وقتی برماشه بوسه می زد ، تمام کائنات بر آن بوسه می زدند . قربان آن نمازی که در سنگر شروع می شد و در بهشت به اتمام می رسید . ای مردم ! به حرم پاک امام قسم ، وقتی « بخشی » در کنج خاکریزی آرام گرفته بود ، تا ساعتها نمی دانستم که خواب است یا شهید گشته ، وقتی می گویم بخشی ، شما قلم بردارید و هر آنچه از خوبی می دانید بنویسید ، آنگاه چهره معصومش بر صفحه ظاهر می شود .

ای شهیدان ! گمان می کردیم گذشت زمان ، هوای سرزمین پاکتان را از ذهنمان خواهد زدود . اما داغ فراق شما روز به روز بیشتر آبمان می کند . ای مردم ! وقتی « برقه ای » تیر خورد ، تا لحظه آخر می خندید .. به خدا قسم می خندید . . من با همین چشمانم دیدم .

وقتی می گویم « برقه ای » ، شما پاکی را یک روح فرض کنید و کالبدی به نام سید رضی الدین برقه ای را برایش بپوشانید . ای مسلمانان ! به خداوندی خدا قسم « لطیفیان » در آخرین کلماتش با بچه ها شوخی می کرد . بروید از شلمچه بپرسید و وقتی می گویم لطیفیان ، شما جدیت و مردانگی را بگیرید و برایش اندام بسازید .

ای شهیدان! هنوز هم که هنوز است ، هر آب خنکی که می نوشیم ، به یاد لبهای خشکیده تان در شلمچه ، اشک می ریزیم. هنوز هم که هنوز است ، هر وقت غذا می خوریم پیش از آن با خاطره های شیرین شما دعای سفره می خوانیم .

هنوز هم که هنوز است تنها افتخارمان این است که روزی با شما بودیم . خوشحالم که هنوز با کسانی رفت و آمد دارم که چون خودم داغ دیده و تنهایند . خوشحالم که هنوز وقتی غروب می شود ، هر جا که باشم مرغ خیالم پر می گیرد و بر بام احساس می نشیند و به یاد سنگرهای خون آلود برای دلم نغمه سرایی می کند .

ای مردم ! ما همه خواهیم رفت . شما می مانید و راه …

تو را به جان امام نگذارید یاد امام و جبهه ها از دلها زدوده شود …

ماهیت و مصادیق ایثار و شهادت

«شهادت» در تفکر اسلامی به معنای گذشتن از سرمایه جان و هستی خود در راه یک هدف و آرمان الهی است.

در تعریف « شهادت» در اندیشه اسلامی، آن چه که اصلالت و اهمیت دارد و در واقع محقق کننده ی حقیقت مقام شهادت می باشد، همانا انگیزه و نیت و غایت آن و وجه آگاهانه و اختیاری اش می باشد.

متفکر شهید، استاد مطهری در تعریف مفهوم شهادت و شهید چنین می فرماید:

« مرگی شهادت است که انسان با توجه به خطرات احتمالی یا ظنی یا تعیین،فقط به خاطر هدفی مقدس و انسانی و به تعبیر قرآن، «فی سبیل الله» از آن استقبال کند.

شهادت دورکن دارد:

یکی این که در راه خدا و فی سبیل الله باشد؛ هدف، مقدس باشد و انسان بخواهد جان خود را فدای هدف نماید.

دیگر این که آگاهانه صورت گرفته باشد… شهادت به حکم این که عملی آگاهانه و اختیاری است و در راه هدفی مقدس است و از هر گونه انگیزه خودگرایانه، منزه و مبراست، تحسین برانگیز و افتخارآمیز است و عملی قهرمانانه تلقی می شود. در میان انواع مرگ میرها تنها این نوع از مرگ است که از حیات و زندگی، برتر و مقدس تر و عظیم تر و فخیم تر است… پس شهادت، قداست خود را اینجا کسب می کند که فدا کردن آگاهانه تمام هستی خود است در راه هدف مقدس… از نظر اسلام هرکس به مقام و درجه شهادت نایل آید که اسلام با معیارهای خاص خودش او را شهید بشناسد، یعنی واقعاً در راه هدف ها عالی اسلامی با انگیزه برقراری ارزش های واقعی بشری کشته بشود، به یکی از عالی ترین و راقی ترین درجات و مراتبی که یک انسان ممکن است در سیر صعودی خود نایل شود نایل می گردد.»

شهادت را می توان کامل ترین جلوه ایثار دانست. همین وجوه ایثارگرانه و آگاهانه در رفتار شهید است که مقام وجودی او را برتری و تعالی می بخشد. حضور و سلوک و ایثار شهیدان و ایثارگران و مجاهدان، نه فقط موجب کمال فردی و ارتقاء و سعه وجودی ایشان می گردد؛ بلکه نقشی سازنده و شورآفرین و تعالی بخش و الهام دهنده  و هدایت گری برای امت و دیگر مردمان دارد و موجب تغییر و تحول و رشد در سرشت و سرنوشت جوامع و امت ها نیز می گردد.

اسلام و علی الخصوص تشیع، دین و آیین جهاد و شهادت است و مجاهدان و ایثارگران و پیکارگران در راه خدا را به لحاظ مرتبه وجودی، حتی بالاتر از اولیاءالله و برابر با «خاصه اولیاءالله» می داند. به تعبیر زیبا و رسای حضرت امیر (ع) در نهج البلاغه:

«همانا جهاد، دری از درهای بهشت است.»

حضرت در فرازی دیگر از نهج البلاغه، جهاد را «جامه تقوا» می نامند.

می دانیم که شهادت نقطه اوج و مرتبه کمال سیر و صعود وجودی یک مجاهد و برترین صورت تحقق ایثار است. این گونه است که با شهادت، تقوا و ایثار و جهاد پیوند می خورند و مجاهد شهید را به درجات عالی وجودی در عالم ملکوت می رسانند.

معارف اسلامی به ما می آموزد که در جهان پس از مرگ، باطن اعمال دنیوی افراد تجسم می یابد و دارای درجات است. بهشت نیز دارای درهای گوناگون است و بهشت مجاهدان و شهدا و دری که برای ورود شهدا به آن بهشت آماده گردیده است، دری است که خواص اولیاءالله از آن در به جوار قرب الهی نایل می گردند.

به راستی، این از افتخارات و توفیقات بی دلیل مردم سرزمین ما است که این گونه سرشتی شهید پرور و ایثارگر دارند. ملت ایران در تجربه تاریخی حیات خود و به ویژه در سیر و سلوک عظیم تاریخی – معنوی خود در انقلاب اسلامی و سال های دفاع مقدس، نشان داده است که ملتی شهادت طلب و ایثارگر است. پیکارگران مومن، پیش برنده امواج خروشان انقلاب اسلامی و رزمندگان به خون تپیده دفاع مقدس بهترین نمونه ها و مصادیق شهادت و ایثار هستند و به جرأت می توان گفت در تاریخ معاصر جهان، هیچ مردمی را از منظر مجاهده ی فی سبیل الله و ایثارگری و شهادت طلبی، برابر و هم طراز مردم ایران نمی توان دانست و این فوز عظیم مردم ایران به یقین برخاسته از پیروزی و اعتماد قلبی ایشان نسبت به تعالیم قدسی و معارف شیعی و عشق و حب صادقانه ی آنها نسبت به اهل بیت(ع) و تمسک به ولایت آن امامان نور می باشد.

به یک اعتبار، تمامی حیات ملت ایران در تاریخ معاصر و به ویژه در سه دهه اخیر را می توان از مصادیق ایثار و شهادت دانست و همین پتانسیل عظیم معنوی ایثارها و شهادت ها بوده است که کشور ما را در برابر انبوه بسیار گسترده و فراتر از تصور توطئه های استکباری، مصون و روئین تن کرده است و این همان حقیقتی است که سید شهیدان اهل قلم«سید مرتضی آوینی» از آن تحت عنوان «راز خون» نام می برد و آن را آشکار کننده حقایق و رمز پیروزی و توانمندی می دانست.

ایمان شهیدان

ایمان، عطر خوشبوى گلهاى گلستان اسلام است.

ایمان، درس عشقى است که شهیدان آن را از دفتر توحید خوانده‌اند.

ایمان، بالاترین نمره قبولى در کلاس مقاومت و ایثار است.

ایمان، برترین و بالاترین مدالى است که شاگردان اول دانشگاه جبهه به گردن مى‌آویزند.

ایمان، موشک فضاپیمایى است که شهیدان با آن از خاک تا به افلاک سفر کردند.

ایمان، چشمه زلالى است که شهیدان را در آن غسل شهادت دادند و جاودانه شدند.

ایمان، مهر تائیدى است بر تلاش خستگى‌ناپذیر سینه سرخان مهاجر.

ایمان، شمع فروزان محفل عشق است که شهیدان عاشقانه بر گرد آن چرخیدند، تا جسم ملکى را بسوزانند و جان ملکوتى بیابند.

ایمان، ثمره و حاصل انقلاب اسلامى است که با جانفشانى شهیدان شکل گرفت.

ایمان، خونبهاى عظیم و شایسته شهیدان شاهد ماست.

ایمان، نوشداروى دل‌هاى ترک خورده خاندان عشق است.

ایمان، ترمیم کننده قلب‌هاى شکسته فرزندان شاهد است.

ایمان، نداى بیدارى است که از گلدسته‌هاى خانه دوست شلیک مى‌شود.

ایمان، موج توفنده و کفرشکنى است که به سوى دشمنان حقیقت فرستاده مى‌شود.

ایمان، عطر حیات‌بخش و جانفزایى است که از پهندشت شقایق خیز انقلاب اسلامى به مشام مى‌رسد.

ایمان، اکسیرى است که، غصه فراقت شهیدان و شهید دادگان را به قصه پایدارى و مقاومت تبدیل مى‌کند.

ایمان، شهد شرف و شعف و شعور و شهودى است که کام تشنه شهید دادگان و شهیدزادگان را سیراب مى‌کند.

ایمان، مشعل فروزانى است که شهیدان آن در شب دیجور جهل و نادانى و ظلم و ستم و تجاوز به دست مى‌گیرند و صبح قریب را به بشریت بشارت مى‌دهند.

ایمان، دعوتنامه‌اى است که شهیدان با خون خود آن را امضا و براى آزادگان و احرار عالم مى‌فرستند.

ایمان، آن نور خدایى است که به نام شهیدان قداست و به جسم و جانشان نورانیت و روشنى مى‌بخشد.

ایمان، بوى خوش ایثار است که در پهندشت مقاومت و شهادت از گلبرگ‌هاى پرپر شده شقایق‌ها به مشام مى‌رسد.

ایمان، پهندشتى است که شهیدان در آن بذر گل شجاعت و مقاومت کاشتند و عطر آزادگى و سربلندى و شرف برگرفتند.

ایمان، شعله ستم‌سوزى است که شهیدان به دست گرفتند و خاکستر اهریمنان زشت سیرت را در زباله‌دان تاریخ مدفون ساختند.

ایمان، خورشید تابناکى است که در شب دیجور بحران‌هاى اجتماعى و اعتقادى و اخلاقى از خون سرخ شهیدان طلوع، و راه صلاح و فلاح بشریت را روشن مى‌سازد.

ایمان، بانگ جرسى است که شهیدان براى راهنمایى و هدایت کاروان‌هاى بشریت به صدا درمى‌آ‌ورند. ایمان، زمزمه محبتى است که شهیدان، این معلمان ایثار و گذشت براى جذب اطفال گریزپاى به کلاس انسانیت و معنویت به کار مى‌بندند.

ایمان،‌ شب چراغ تابانى است که شهیدان براى اصلاح جامعه و تربیت و انسان‌سازى به دست مى‌گیرند.

ایمان، عطر گل بوستان شهادت است.

ایمان، کلید طلایى بهشت است ک شهیدان براى ورود به آن، بدان چنگ مى‌زدند.

ایمان، سلاحى است که شهیدان براى پیشبرد اهداف خویش به آن تمسک جستند.

ایمان، آرمان دیرین و همیشگى مجاهدین فى‌سبیل‌الله است.

ایمان، گوهر ارزشمند دریاى دین و مذهب است.

ایمان، کلاسى است که در آن دانشجویان دروس را به صورت فشرده و با نمره عالى گذرانده‌اند.

ایمان، کیمیا و اکسیر بى‌نظیرى است که شهیدان، به وسیله آن جسم را به جان و ملک را به ملکوت تبدیل کردند.

ایمان، گلشن رازى است که شهیدان در آن رمز و راز شهادت و ایثار را آموختند.

ایمان، حوضى است که سپیدرویان در آن وضو ساختند و تا رسیدن به سپیده اسب خویش را تاختند.

ایمان، خرمنى است که پرستوهاى عاشق دانه‌اى چند از آن گرفتند و تا ستیغ رفیع‌ترین قله‌هاى شرف شتافتند.

ایمان، قله شرفى است که کبوتران سپیدبال و سبکبار بى‌صبرانه و عاشقانه به سوى آن پرکشیدند.

ایمان، باره‌اى که مسافران سفر عشق، عاشقانه بر آن نشستند و عطر و گلاب معنویت را در فضا پراکندند.

ایمان، باغى است که بهشت و روضه رضوان الهى در آن جارى است، و شهیدان حکیمانه این نکته را یافتند و عاشقانه به سوى آن شتافتند.

ایمان، خطبه شورانگیز شقشقیه‌اى است که شهیدان – همان مدرسین مبارزه و مقاومت – آن را بر فراز منبرى از نور، با شور و شعور سرودند.

ایمان، حدیث پایدارى و مقاومت عاشقان صادق، و راست قامتان جاودانه تاریخ است.

ایمان، شمشیر قدرت و قوت ظلمت شکافان راست قامت،‌ و حماسه‌سازان پر صلابت است.

ایمان، شجره طیبه‌اى است که شهیدان از آن میوه پاکى و عفت،‌ شهامت و شجاعت،‌ امید و عشق چیدند.

ایمان، چشمه‌اى است که شهیدان از زلال آن نوشیدند و در انجام وظیفه و رسالت خویش دست از پاى نشناختند.

ایمان و عمل صالح دو بال است که شهیدان به وسیله آن تا ابدیت پرواز مى‌کنند.

ایمان و علم،‌ دو مشخصه بارز راهیان دیار شهادت است.

ایمان و ایثار، دو سکوى پرتاب شهیدان به سوى جاودانگى است.

ایمان و عزم، دو عنصر برجسته و شاخص در حرکت عاشقانه راهیان راه رهایى انسان‌هاست.

ایمان و عشق، بود که شهیدان را به پرواز درآورد و به آنها اوج و عروج را آموخت.

ایمان، قلعه مستحکمى است که شهیدان پاسداران حریم آن هستند.

ایمان، جوشنى است که شهیدان براى محفوظ ماندن از خطرات اهریمنان و شیاطین آن را به تن مى‌کردند.

ایمان،‌ باده غیبى بود که در جام دل‌هاى شهیدان ریخته شد، و جسم و جانشان را بى‌قرار کرد.

ایمان، رمز و راز شهادت و جاودانگى شهیدان است.

راستى که همه مظاهر و مصادیق ایمان، چه زیبا و شکوهمندند.